ฉันทูนให้เธอ แล้ว ทุกสิ่ง
แม้ความสาวสดเพริดพริ้ง
ที่หญิง ห่วงหวงก็ถูก
เธอลวงหลอกทำลาย
แต่ยิ่งให้เธอ
รักที่พึงจะได้ แทบไม่มี
ขอใจที่จริงให้หญิงบ้าง
ลับตาเธอพูดถากถาง
ว่าฉันง่ายไปพาลตัดเยื่อใยไมตรี
ก็คนอย่างเธอ หรือจะมาปราณี
อาจ ไม่มีวันเจอ
หรือคงมีใคร ที่งามล้ำเลอกว่า
เธอจึงชืดชา มิเคยมาปรนเปรอ
ใจรักฉันเองที่มี ภักดีต่อเธอเสมอ
แต่เธอ ช่างโหดร้ายเหลือเกิน
น้ำตาร่วงริน ไหลเคลียแก้ม
เหมือนดังกุหลาบแรกแย้ม
ถูกเขาเด็ดดม
ชมเล่นด้วยใจเพลิดเพลิน
ก็อ่อนเดียงสา สมน้ำหน้าเหลือเกิน
ที่มัวเพลิน คำยอ